Dla Hitlera był człowiekiem do zadań specjalnych, dla aliantĂłw najgroźniejszym człowiekiem w Europie. Uwolnił Mussoliniego. W Budapeszcie porwał syna admirała Horthyego i opanował siedzibę regenta na Zamku KrĂłlewskim uniemożliwiając zawarcie pokoju z aliantami. Planował likwidację Roosevelta, Churchilla i Stalina podczas konferencji w Teheranie, we Francji miał aresztować marszałka PĂŠtaina, w Jugosławii ścigał Tito. Był wspĂłłtwĂłrcą Organizacji Gehlena, po wojnie wspĂłłpracował z wieloma wywiadami, z izraelskim włącznie.

Zbliżała się godzina "X". Krzyknąłem: "Włożyć hełmy!". Nieco z przodu zauważyłem hotel. Dałem rozkaz: "Zwolnić hol!". Kilka chwil pĂłźniej doskonały Meier pikował świadomie ku ziemi; spostrzegłem, że łagodna łąka, na ktĂłrej zgodnie z rozkazem Studenta zamierzaliśmy spokojnie lądować ślizgiem, była tylko krĂłtką, nachyloną ku przepaści platformą, usianą kamieniami. Natychmiast krzyknąłem: "Lądowanie pod ostrym kątem, jak najbliżej za hotelem!". [...]
Mimo użycia spadochronu hamującego zetknęliśmy się z ziemią ze zbyt wielką szybkością i odbiliśmy się od niej klika razy, czyniąc wiele hałasu. Niemal zupełnie rozbity szybowiec zatrzymał się wreszcie mniej więcej piętnaście metrĂłw przed hotelem. Odtąd akcja nabrała tempa. Pobiegłem co sił w nogach z bronią w ręku; za mną podążało siedmiu towarzyszy z Waffen-SS i podporucznik Meier. Wartownik jedynie patrzył osłupiały. Z prawej strony znajdowały się jakieś drzwi. Wskoczyłem w nie. Przy radiostacji siedział spokojnie operator i nadawał. Kopnięciem wybiłem spod niego krzesło, upadł na ziemię. Ciosem kolby pistoletu maszynowego rozbiłem radiostację. [...]
W tym momencie nadbiegł Radl, ktĂłry też zdołał się przedostać. Zostawiłem pod drzwiami dwĂłch naszych ludzi i wszedłem do pokoju Mussoliniego, w ktĂłrym był ciągle Schwerdt.
- Duce, przysłał mnie FĂźhrer, jest Pan wolny!
Ścisnął mi ręce i obejmując mnie powiedział:
- Wiedziałem, że mĂłj przyjaciel, Adolf Hitler, mnie nie opuści!

(fragmenty książki)

O świcie 17 czerwca 1982 roku w Londynie znaleziono zwłoki mężczyzny zwisające na nylonowej lince z przęsła mostu Blackfriars. Ręce miał związane na plecach, do nĂłg przytroczony worek z sześcioma kilogramami cegieł i kamieni. Roberto Calvi nazywany był "Bankierem Boga". Do niego należał wielki i wpływowy mediolański Banco Ambrosiano. To on stracił 1,5 miliarda dolarĂłw. Były to pieniądze mafii i Propaganda Due, tajnej organizacji trzęsącej włoską polityką. Kierował nią Licio Gelli, faszysta, ktĂłry w czasie wojny był łącznikiem między rządem Mussoliniego a niemiecką dywizją "Hermann GĂśring".

Czyżby ta nigdy niewyjaśniona sprawa sięgała końca drugiej wojny światowej, ktĂłra pozostawiła wiele nierozwiązanych tajemnic?

Jakie siły wciąż blokują wyjawienie prawdy? Czy tajne służby USA i Rosji?

A może organizacja ODESSA utworzona w ostatnich miesiącach drugiej wojny światowej? Wiążą się z nią nazwiska Otto Skorzenego, dowodzącego tą tajną organizacją esesmanĂłw, Reinharda Gehlena, szefa niemieckiego wywiadu "Org" i Josepha Spacila, bankiera SS.